digitalizacjA

Dzieł sztuki

W czasach powszechnego dostępu do Internetu wzrasta zapotrzebowanie za digitalizację zbiorów dzieł sztuki, dokumentów, jak i wielu innych archiwaliów znajdujących się w zbiorach prywatnych i instytucjonalnych. Celem digitalizacji wyżej wymienionych obiektów jest precyzyjne zarejestrowanie ich stanu na dzień digitalizacji, a następnie ich upublicznienie w przestrzeni wirtualnej. Fotograficzna reprodukcja zbiorów miała już miejsce w czasach fotografii analogowej, w których w zależności od potrzeb i możliwości nośnikami były filmy żelatynowe czarno-białe i barwne zarówno negatywowe jak i pozytywowe. Minusem tej technologii były postępujące z czasem procesy starzenia się materiałów fotograficznych i związane z tym pogarszanie się jakości zarejestrowanego obrazu, powodujące zdecydowane odbieganie jego wyglądu od oryginału. 

Współcześnie digitalizacja odbywa się za pomocą aparatów cyfrowych, których rozwój w dwóch pierwszych dekadach XXI wieku umożliwił powstawanie dokumentów cyfrowych o coraz większym rozmiarze jak i szczegółowości rysunku. Olbrzymią zaletą cyfrowych metod digitalizacji jest powstanie i zastosowanie narzędzi umożliwiających wierną reprodukcję oryginału opartą na precyzyjnym odwzorowaniu występujących kolorów jak i kontrastu. Wypracowane zostały również metody standaryzujące rozdzielczości sensorów i obiektywów i określające zasady stosowania ich w reprodukcji. 

Aby w pełni docenić najwyższą jakość digitalizacji wyżej wymienionych obiektów niezbędne jest korzystanie z wydajnych komputerów zaopatrzonych w nowoczesne karty graficzne oraz monitorów, które umożliwiają oglądanie obrazu w pełnym zakresie przestrzeni barwnej Adobe RGB (1998) lub nawet szerszej o ile jest to możliwe.

Zaletą cyfrowych metod digitalizacji jest brak starzenia się nośnika, na którym zostały wykonane i wynikające z tego zmiany parametrów wizualnych obrazu. Cyfrowe obrazy opierają się na matematycznym opisaniu wszystkich barw i przypisaniu każdej z nich właściwego kodu, wynikającego z wybranej przestrzeni barwnej. Dzięki temu zapisane w ten sposób cyfrowe reprodukcje obrazów, dokumentów będzie można oglądać nawet za dziesiątki lat pod warunkiem posiadania właściwych kart graficznych i monitorów zdolnych do odwzorowania wybranych w tym zapisie przestrzeni barwnej. Oznacza to, że za dwadzieścia czy za trzydzieści lat przeglądający zdigitalizowane obiekty odbiorcy czy naukowcy będą je oglądali tak samo jak i my, wykonujący digitalizację w drugiej dekadzie XXI wieku. Jeżeli do tego czasu zachowają się zdigitalizowane w naszych czasach oryginały (dokumenty i dzieła sztuki) to powtórne ich zdigitalizowanie umożliwi badaczom w przyszłości precyzyjne porównanie ich wyglądu dzisiaj i w czasach późniejszych.

Wykonane w ten sposób najwyższej jakości jaka obecnie jest możliwa reprodukcje umożliwiają zapoznanie się z szerokim zakresem dzieł sztuki, dokumentów czy innych oryginałów, korzystając z odpowiedniej klasy komputerów czy monitorów jak również ujednolicenia publikacji tych oryginałów za pomocą różnorodnych sposobów druku lub wydawnictw elektronicznych oglądanych na monitorze, co spowoduje, że oglądane kopie tak zreprodukowanych dzieł będą różnić się jedynie szczegółami wynikającymi z zastosowanych technologii druku lub wydruku oraz możliwości wyświetlania w przestrzeni barwnej na monitorze.